روزى مهمانى به امام حسين عليه السلام وارد شد، حضرت براى پذيرايى او يك درهم وام گرفت، چون خورشتى نداشت از خادمشان، قنبر، خواست يكى از مشكهاى عسل را كه از يمن آورده بودند باز كند، قنبر اطاعت كرد، حسين عليه السلام يك ظرف عسل از آن برداشت و مهمانش را با نان و عسل پذيرايى نمود.
هنگامى كه على عليه السلام خواست عسل را ميان مسلمانان تقسيم كند، ديد دهانه مشك باز شده است. فرمود: 
قنبر! دهانه اين مشك عسل باز شده و به آن دست خورده است. 
قنبر عرض كرد: 
بلى، درست است. سپس جريان حسين عليه السلام را بيان نمود. 
امام سخت خشمگين شد، دستور داد حسين را آوردند، شلاق را بلند كرد او را بزند حسين عليه السلام عرض كرد: 
به حق عمويم جعفر از من بگذر- هرگاه امام را به حق برادرش جعفر طيار قسم مى دادند غضبش فرو مى نشست- امام آرام گرفت و فرزندش حسين را بخشيد. 
سپس فرمود: 
چرا پيش از آن كه عسل ميان مسلمانان تقسيم گردد به آن دست زدى؟ 
عرض كرد: 
پدر جان! ما در آن سهمى داريم، من به عنوان قرض برداشتم وقتى كه سهم ما را داديد قرضم را ادا مى كنم. 
حضرت فرمود: 
فرزندم! اگر چه تو هم سهمى در آن دارى ولى نبايد قبل از آنكه حق مسلمانان داده شود از آن بردارى. 
آنگاه فرمود: 
اگر نديده بودم پيغمبر خدا دندانهاى پيشين تو را مى بوسيد به خاطر پيش دستى از مسلمانان تو را كتك زده، شكنجه مى كردم. 
پس از آن يك درهم به قنبر داد تا با آن از بهترين عسل خريده به جاى آن بگذارد. 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: