نامه‏اى به ابوذر
نامه‏اى به دست ابوذر رسيد، آن را باز كرد و خواند. از راه دور آمده بود. شخصى به وسيله نامه از او تقاضاى اندرز جامعى كرده بود. او از كسانى بود كه ابوذر را مى‏شناخت كه چقدر مورد توجه رسول اكرم بوده و رسول اكرم چقدر او را مورد عنايت قرار مى‏داده و با سخنان بلند و پرمعناى خويش به او حكمت مى‏آموخته است.
ابوذر در پاسخ فقط يك جمله نوشت، يك جمله كوتاه: «با آن كس كه بيش از همه مردم او را دوست مى‏دارى بدى و دشمنى مكن.» نامه را بست و براى طرف فرستاد.
آن شخص بعد از آنكه نامه ابوذر را باز كرد و خواند چيزى از آن سر درنياورد. با خود گفت يعنى چه؟ مقصود چيست؟ «با آن كس كه بيش از همه مردم او را دوست مى‏دارى بدى و دشمنى نكن» يعنى چه؟ اين كه از قبيل توضيح واضحات است! مگر ممكن است كه آدمى محبوبى داشته باشد- آنهم عزيزترين محبوبها- و با او بدى بكند؟! بدى كه نمى‏كند سهل است، مال و جان و هستى خود را در پاى او مى‏ريزد و فدا مى‏كند.
از طرف ديگر با خود انديشيد كه شخصيت گوينده جمله را نبايد از نظر دور داشت، گوينده اين جمله ابوذر است، ابوذر لقمان امت است و عقلى حكيمانه دارد؛چاره‏اى نيست بايد از خودش توضيح بخواهم.
مجددا نامه‏اى به ابوذر نوشت و توضيح خواست.
ابوذر در جواب نوشت: «مقصودم از محبوب‏ترين و عزيزترين افراد در نزد تو همان خودت هستى. مقصودم شخص ديگرى نيست. تو خودت را از همه مردم بيشتر دوست مى‏دارى. اينكه گفتم با محبوب‏ترين عزيزانت دشمنى نكن، يعنى با خودت خصمانه رفتار نكن. مگر نمى‏دانى هر خلاف و گناهى كه انسان مرتكب مى‏شود، مستقيما صدمه‏اش بر خودش وارد مى‏شود و ضررش دامن خودش را مى‏گيرد. 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: