شنیده ام که تو عکس شکسته می کشی با رنگ
اگر حقیقت است بیا من شکسته ام بی سنگ
مرا تو ساده بکش با تمام سادگی ام
و تلخ و تلخ و تکیده ولی کمی پر رنگ
مرا به رنگ روشن صد التماس تیره بکش
کنار کوچه بن بست و خالی از آهنگ
اگر تو معنی پرپر زدن ندانستی
پرنده ای بکش و یک قفس ولی دل تنگ
قرار هر دوی ما بر مدار ماندن بود
ببین که بی قرار توام هنوز بی نیرنگ
مرا تو خسته بکش، پاره کن شکسته بکش
شکسته از دل سنگی و خسته از دل تنگ

 آسمان بارانیست
همگی می گذرند
چتر دارند به دست تا نبارد باران بر سر و صورتشان
اما... 
من تنها و رها
زیر این سقف سیاه 
گام بر می دارم بی چتر
و به تو می اندیشم!!!!!!!!!!!!

 می توان از عشق نوشت و داد کرد

(می توان از رفته یاران یاد کرد)    

می توان بر آسمان قلبی کشید     

می توان از بی کسی ها پر کشید  

 می توان از خون گل سرخی نوشت  

می توان از شور عشقی یاد کرد     

 می توان فهمید راز عشق را           

می توان عاشق شد و دیدار کرد

 نگفته بودم! پیش از خدا حافظی

حافظه ی باران را مرور کنی؟

و از میان تمام رویاهایش
سلام ها را به خاطر آوری؟

نگفته بودم! واژه ها مقدس اند
احساس می شوند، می ترسند، می ترسانند

وحادثــــــــــــــه هیچ وقت خبرت نمی کند؟!
حالا رفته ای و من

در کوچه های قهوه ای کویری
که سواد خواندن ابرها را ندارد

تشنه ی قطره ای سلامم
تا بار دیگر سبز شوم

      او يوسف دلرباي زهراست/ با هيچ گهر خريدني نيست
    با ديده ي از گناه لبريز/ آن روي چو ماه ديدني نيست
                    تو مگو ما را بدان شه بار نيست/ با کريمان کارها دشوار نيست.
                         اين ديده نيست قابل ديدار روي تو/ چشمي دگر بده که تماشا کنم تو را
                     تو در ميان جمعي و من در تفکّرم/ کاندر کجا روم و پيدا کنم تو را

 میان ماندن و نماندن

فاصله تنها یک حرف ساده بود

از قول من

به باران بی امان بگو :

دل اگر دل باشد ،

آب از آسیاب علاقه اش نمی افتد

 جان فدای تربت پاک و نکویت یا حسین

آب کوثر رشحه ای از آبِ جویت یا حسین

از قیام پر شکوهت دین ما رونق گرفت

آبروی ما بود از آبرویت یا حسین

شاهکار آفرینش، قامت دلجوی توست

کی دهم بر عالمی یک تار مویت یا حسین

رازها در سینه دارم از صفا و لطف تو

آتشی در دل نهفته، عشق رویت یا حسین

شد مشام جان، معطر هر زمان در هر نفس

از شمیم کربلای مشکْ بویت یا حسین

راز ثار اللّه نشانی از بهای خون توست

صبغة الله رنگی از آن رنگ و بویت یا حسین

شعر «ناصر» هم نوا با ناله مرغ سحر

می کشد دل های مشتاقان به سویت یا حسین

آیت الله مکارم شیرازی

 حس می کنم ، حسم به تو حسی نو است
حسم برای حس تو ، شعری نو است
حس می کنم ، حس کرده ای احساس من
احساس حسم حاسد و جنسی نو است
حدسی بزن ، حسم حسود حس کسیت
احساس تو بر حس من ، حدسی نو است
در حس تو ، احساس من محسوس شد
احساس کن حس مرا ، حسی نو است
سحری بکن ای ساحر احساس من
هر حس تو نسبت من ، سحری نو است
مبحوس گشت احساس من از حس تو
حساس کن احساس خود ، فصلی نو است !!!

 کاش می شد در زمان عاشقی
عشق را در هر کجا فریاد زد
در زمان گیر دار زندگی
لحظه ها را یک به یک احساس داد
کاش می شد در شمار لحظه ها
عشق بی قید و قفس را یاد کرد
در حضور گرم و پرشور دو دست
لذت با هم شدن را یاد کرد
کاش می شد در کنار یکدگر
از حصار این مکان آزاد شد
در کنار جاده های بی کسی
عطر زیبای من تو ما شدن را یافت کرد
کاش می شد در دل مرداب غم
شادی یک دل شدن را داد زد
بر در دیواره های قلبمان
عکس عشقی جاودان را قاب کرد

گفتی : غزل بگو ! چه بگویم؟ مجال کو؟

شیرین من ، برای غزل شور و حال کو؟

 پر می زنـد دلم بـه هـوای غـزل ، ولی

گیرم هوای پـر زدنـم هست  ، بال کو؟

 گیـرم  بـه فـال نیک بگیـرم بـهـار را

چشم و دلـی بـرای تماشا و فـال کو؟

 تقویـم چـار فـصـل دلـم را  ورق  زدم

آن برگـهـای سبز سـر آغاز سـال کو؟

 رفتیم و پرسش دل مـا بی جواب  ماند

حال سـؤال و حوصلـه قیل و قال کو؟

عکسی که 30 سال قبل در عید نوروز گرفته شده است.

عملیات فتح المبین ، درست در ایامِ نوروز سال 1361آغاز شد و در تمام مدتی که مردم در تعطیلات نوروزی به سر می بردند در جبهه های جنوب جریان داشت. رزمندگان اسلام ، با تقدیم جان های تابناکِ فراوانی ، موفق شدند قبل از پایان تعطیلات نوروزی ، عملیات را با پیروزی کامل به اتمام برسانند و نتایج آن را به عنوان عیدی سال 1361 به ملت ایران تقدیم نمایند.

 تصویری که مشاهده می کنید ، در حدفاصل چهارم تا دهم فروردین ماه 1361 ، طی مرحله ی دوم عملیات فتح المبین ، توسط بسیجی هنرمند «مهرزاد ارشدی» برداشته شده است. محل عکس برداری ، دشت «رقابیه» ، واقع در منطقه ی عمومی «شوش» می باشد. رزمنده ی بر خاک افتاده ، احتمالا یک کمک تیربارچی بوده است.

شادی روح شهدا صلوات.

  مثل یک درنای زیبا تا افق پرواز کن 

         نغمه ای دیگر برای فصل سرما ساز کن

زندگی تکرارِ زخمِ کهنه دیروز نیست 

         بالهای خسته ات را رو به فردا باز کن ..

 تنم کویر خشکه چشام اسیرو بی تاب .

بیا و برکه ای شو تو این کویر بی آب.

دلم اسیره درده اسیر درد خاموش.

نذار بشم تو خشکی تو خستگی فراموش.

دلم میخواد که دریا بجوشه از صدامون.

تو گوش ابرها پر شه صدای خنده هامون.

دلم میخواد که بارون حدیث عشق ماشه.

قصه ما لالایی تموم بچه ها شه...

 از غم خبری نبود اگر عشق نبود
دل بود ولی چه سود اگر عشق نبود؟
بی رنگ تر از نقطه ی موهومی بود
این دایره‌ی کبود، اگر عشق نبود
از آینه‌ها غبار خاموشی را
عکس چه کسی زدود اگر عشق نبود؟
در سینه‌ی هر سنگ دلی در تپش است
از این همه دل چه سود اگر عشق نبود؟
بی عشق دلم جز گرهی کور چه بود؟
دل چشم نمی گشود اگر عشق نبود
از دست تو در این همه سرگردانی
تکلیف دلم چه بود اگر عشق نبود؟

قیصر امین پور

 گذشته در چشمانم مانده است

عبور ثانیه ها ی رد شده در تمام نگاه هایم مشهود است

چشمانت را با شقاوت تمام به روی حقایق بستی

صبور میمانم و بی تفاوت می گذرم

که نفهمی هنوز هم دوستت دارم

 تو خودت را رنگ زدی، تا شیبه خاطرات این آدم ها باشی؟
شاید فراموش کردی، که این آدم ها رنگین کمان را با دروغ های خود رنگ میکنند!
تو برای آنها، حتی معنی بی رنگی را هم نداری !
کاش سیاه و سفید بودی!
تا باورشان میشد، تو شیبه دروغ های رنگیِ آنها نیستی!
شبیه حقیقتِ خودت هستی!

 تـن تـو آهـنگی است

و تـن من کلمه ای است

که در آن می نـشیند

تا نـغمه ای در وجود آیـد

سروده ی که تـداوم را می تـپد

در نگاهت همه ی مهـربـانی هاست:

قـاصدی که زنـدگی را خبر می دهد.

و در سکـوتـت همه صداها

فـریـادی که بـودن را

تـجربـه می کـند.

احمد شاملو

آسمان ابری دلم    

سخت بارانی است امشب

    ومن در کشاکش دردی پنهان 

درون سینه ام با خودم 

    در جنگم ببار باران 

 به گمانم آرزوهایم* را،
همین گوشه ها...
یک جایی حوالی تو*..
یک جایی پشت پلک چپت جا گذاشته ام...

از آرزوها* که می پرسند،
دلم*...
همه ش سراغ چشمانت* را می گیرد...

با تو شادمانم...

برای تو می نویسم....

به دور از وزن و قافیه...

صادقانه تو را می خوانم ای بهترینم..

بی هیچ پرده پوشی سخن می گویم...

من هم انسانم و پر از حس های انسانی...

ميخواهم اعتراف كنم به آرزوهايي كه براي هميشه آروز مي مانند

دلم ميخواهد زانو بزنم و اعتراف كنم كه چقدر بي نهايتي در من!

من محبت واقعی تو را می خواهم...

 شب در آن حجم عميقش آمد
زهر تنهايي در کام شبان ريخته اند
ريشه قهر تو در خاک نگاه
مي خاموشي در جام زمان ريخته اند
اشکهايي چه غريب در هجومي لبريز
آب تعميدي برعشق نهان ريخته اند
عمر طولاني بي حرفيها در دل هر ديدار
طعم بي برگي به تن نارونان ريخته اند
من کجايم تو کجا؟هق هق فاصله ها
حرفي از پايان را به لب قاصدکان ريخته اند.

 «یک نفر با اسب می آید 

که مردی از تبار روشنی 

سارا نمی داند کدامین روز آدینه 

ولی با بغض می گوید 

که او یک روز می آید»

دلم می گیرد از دلگیری مردان تنهایی

که شب هنگام

سر به زیر افکنده

شرم خالی دستان خود را ،

در کویر مهربانی

چاره می جویند

دلم می گیرد از این سفره های کوچک بی نان

ودستان نحیف کودکی یخ کرده ، بی فرجام

نگاه سرد و رد این هزاران سیلی بر گونه

و از احساس آن مردی که با تردید ، با اندوه

بر روی قامت شب می نویسد:

تا طلوع صبح راهی نیست

خدا را ای عزیزان مقوا فرش و آسمان شولای هم کیشم

با چه کس گویم

تورا گم میکنم هر روز و پیدا میکنم هر شب